Jólasveinarnir þrettán

Er freðin var til forna jörð
og fannir huldu gil og skörð
og myrkrið lagðist yfir allt
- og öllum var svo skelfing kalt –

 

Þá áttu tröll í björgum ból.
Þau birtust mönnum helst um jól,
og hræddu þá og hrelldu þá
og hrekkjum beittu ekki smá.

Nú rafmagnsljósin loga björt
og lýsa‘ upp vetrarmyrkrin svört.
Við trúum vart á tröllin enn.
Þó , tiltækin skal kynna senn.

Þrettán sveinar, þjóðtrú ber,
þeystu í byggð í desember,
og frændur þessir, fávíst lið,
fengust lítt um manna sið.

Ættin sveina ekki góð.
Áttu saman þessi jóð
Grýla‘ og Leppalýði, hjú
ljót og grimm við börn, mín trú.

Nú sést hann Leppalúði‘ ei meir,
sá leiði karl, og víst er , heyr,
að Grýla‘ er líka löngu dauð,
þótt lifi‘ í gömlum sagnaauð.

Svo var jólaköttur kænn
sem krakka hremmdi – ekki vænn -
ef enga‘ á jólum fengu flík.
Finnst nú engin skepna slík!

En jólasveinar, svalir menn,
sveima hér í fjöllum enn.
Þeir hlyða kalli okkar æ
er aftur koma jól í bæ.

Þá hlaupa þér úr hellunum
svo heyrist drynja‘ í fellunum,
og birtast einn og einn á dag.
Á því drengir kunna lag!

Þegar finnast þrettán hér
þursar daglangt skemmta sér.
Síðan hverfa‘ í réttri röð.
Reynist þetta árviss kvöð.

 Elsa E. Guðjónsson